SŁOWO O CUKRZYCY

Ogólny poziom zachorowalności na cukrzycę jest zmienny ze względu na uwarunkowania geograficzne, jak również na skutek różnic rasowych. Dla przykładu: w Stanach Zjednoczonych częstośćwystępowania cukrzycy u osób rasy białej wynosi około 7%, wśród ludności murzyńskiej około 11%, a u niektórych Indian ponad 50% populacji zapada na tę chorobę. W krajach europejskich zachorowalność wynosi około 5-7%, najwięcej ludzi choruje w Finlandii, a najmniej we Francji.

Wyróżniamy kilka typów cukrzycy w zależności od przyczyny powstania. Jest cukrzyca typu 1 i cukrzyca typu 2. U ciężarnych kobiet może rozwinąć się tak zwana cukrzyca ciężarnych. Każdy rodzaj cukrzycy ma inne przyczyny, zatem różne są metody jej leczenia.

Cukrzyca typu 2 taka, jaką ma mój mąż jest najczęściej występującą postacią cukrzycy. Stanowi około 80-90% wszystkich jej przypadków. Na świecie choruje na ten typ cukrzycy około 1 20-140 milionów ludzi. Liczba ta stale wzrasta, głównie w krajach rozwiniętych i wysoko uprzemysłowionych. Wszystkie prognozy wskazują, że cukrzyca przybierze rozmiary prawdziwej epidemii XXI wieku. Najprawdopodobniej w 2025 roku na całym świecie liczba chorych na cukrzycę typu 2 przekroczy 300 milionów. Cukrzyca typu 2 jawi się zatem jako problem zdrowotny i ekonomiczny o zasięgu globalnym.

Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, której podstawowym objawem jest podwyższony poziom glukozy we krwi. Charakteryzuje ją nieprawidłowa przemiana cukrów, białek i tłuszczów. Zaburzenia te wynikają z niewłaściwego wydzielania i (lub) działania insuliny. Przewlekle utrzymująca się hiperglikemia powoduje uszkodzenie, zaburzenie funkcji, a nawet niewydolność wielu narządów. Cukrzyca to choroba inna niż wszystkie.

ROZWIJA SIĘ PODSTĘPNIE

PRZEBIEGA SKRYCIE

NIE BOLI

CHORUJE CAŁY ORGANIZM

BYWA DŁUGO NIEROZPOZNAWALNA

JEST CHOROBĄ PRZEWLEKŁĄ

NIE MOŻNA JEJ WYLECZYĆ

Cukrzycę rozpoznaje się na podstawie objawów choroby i/lub wyników badań laboratoryjnych. Niekiedy objawy nie występują albo są niezauważalne dla chorego ze względu na niewielkie ich nasilenie. W takich przypadkach cukrzycę rozpoznaje się przypadkowo, na podstawie wysokich wartości glukozy we krwi, najczęściej w trakcie badań okresowych lub profilaktycznych.

W zależności od zaawansowania choroby może ono występować jedynie po spożyciu węglowodanów lub niezależnie od niego. Zawartość cukru we krwi podaje się w miligramach na 100 ml krwi (mg%) lub w milimolach na litr (mmol/l)

Za normoglikemię, przyjmuje się przedział

-        60–99 mg%.

-        w 2 godzinie testu doustnego obciążenia glukozą glikemia poniżej 140 mg/dl (7,8 mmol/l).

Niższe stężenie glukozy oznacza hipoglikemię, a wyższe oznacza:

Stan przedcukrzycowy czyli:

-        nieprawidłowa glikemia na czczo na czczo 100–125 mg/dl (5,6-6,9 mmol/l) lub

-        nieprawidłowa tolerancja glukozy w 2 godzinie testu doustnego obciążenia glukozą glikemia 140–199 mg/dl (7,8-11 mmol/l).

Cukrzycę, gdy:

-        stężenie glukozy zmierzone o dowolnej porze doby przekracza 200 mg/dl i występują objawy hiperglikemii

-        dwukrotnie poziom glukozy na czczo przekracza 126 mg/dl (7,0 mmol/l),

-       w 2 godzinie testu doustnego obciążenia glukozą poziom glukozy przekracza 200 mg/dl (11,1 mmol/l).

Do innych objawów cukrzycy należeć mogą także:

POSTĘPUJĄCE ZMĘCZENIE

CZĘSTE ODDAWANIE MOCZU

NADMIERNE PRAGNIENIE

ZABURZENIA WIDZENIA

ŚWIĄD SROMU  - ZAPALENIE NAPLETKA

NIEWYJAŚNIONY SPADEK MASY CIAŁA

TRUDNO GOJĄCE SIĘ RANY

Leczenie cukrzycy jest procesem złożonym, wieloetapowym i składa się ze ściśle powiązanych ze sobą elementów. Najważniejsze z nich to:

MODYFIKACJA STYLU ZYCIA

DIETA CUKRZYCOWA

AKTYWNOŚC FIZYCZNA

LECENIE FARMAKOLOGICNE

SAMOKONTROLA

SYSTEMATYCZNA KONTROLA LEKARSKA

Leczenie świeżo wykrytej cukrzycy typu 2 powinno rozpoczynać się od zmiany trybu życia, wprowadzenia diety cukrzycowej i odpowiednio dostosowanego do możliwości chorego programu ćwiczeń fizycznych. Część z tych chorych, dla osiągnięcia zalecanych parametrów wyrównania cukrzycy, nie będzie musiała przyjmować leków. Jeśli natomiast leczenie niefarmakologiczne (leczenie dietą, wysiłkiem fizycznym i zmiana stylu życia) jest nieskuteczne lub staje się niewystarczające, konieczne jest zastosowanie leków. Dla prawidłowego wyrównania cukrzycy chorzy będą wymagali przyjmowania doustnych leków przeciwcukrzycowych. Wraz z upływem czasu, również leczenie lekami doustnymi może stać się niewystarczające, wtedy konieczne jest włączenie do leczenia insuliny. Jest ona lekiem, który w leczeniu cukrzycy może być podawany łącznie z lekami doustnymi lub jako jedyny lek. Należy szczególnie podkreślić, iż rozpoczęcie leczenia cukrzycy lekami doustnymi i/lub insuliną, nie zwalnia chorego w żadnym przypadku od przestrzegania diety cukrzycowej, leczenia ruchem i stosowania zasad zdrowego trybu życia.